Yurt dışına yerleştim!

Ülkemizde yaşanan her kötü olayda sosyal medyada bu tarz cümleler paylaşılır; ‘bu ülkeden gidesim var’, ‘kaçalım buradan’, ‘yaşanılası ülkeler listesi’ başlıklı yazılar, yorumlar akar gider zaman tünelimizde.

Ben özellikle kaçmak istemedim ama şansımı denedim, kurcaladım, araştırdım.

Uzun süren evrak işleri, yazışmalar derken daha önce anca hayal gibi gelebilecek bir şey oldu. Malta'ya yerleştim!  

İstanbul’u hakkını vererek yaşayan, her hafta blogger davetlerine, gurme yemek tadımlarına ve partilere, konserlere giden biriydim. Hatta son çalıştığım ajansta, İstanbul’un en seçkin ve popüler gece kulüplerinin sosyal medya hesaplarına bakıyordum.

Şehir hayatının bu kadar içinde ve kemikleşmiş sosyal çevrem de varken, bir anda çalıştığım ajansa istifamı verip ülkemden ve bulunduğum sosyal camiadan ayrıldım. Tabi ki vakit buldukça geleceğim. Hayırlısı diyelim.

Ne Değişti?

-Başka ülkede olmak bazılarına göre çok havalı ama ülkenizdeki ‘kendi evinizdeymişsiniz hissi’ hiçbir yerde yok. Bunun kıymetini bilin.

-İstanbul’da her hafta ayrı bir restoranda tadıma davetliyken şimdi çeşidin az olduğu yabancı ülke mutfağında çaresiz, ‘ne bulursam artık’ moduna geçtim.

-Ülkemde değişik makamlarda ezan sesleri birbirine karışırken, şimdi sabahları ding dong kilise çanlarını duyuyorum.

-İstanbul’un çok şikayet ettiğiniz çılgın kalabalığı burada yok ama akşam boş bir sokakta yürürken kendinizi ‘dünyada kalmış tek insan’ gibi hissedebiliyorsunuz. (Bünye olarak metrobüste, sokakta, caddede sıkışmaya alışmışız).

-Karşıdan karşıya geçerken bir arabanın taa uzaktan sizi görüp durup, yavaşlaması da garip geliyor. ‘Niye yol veriyor?!’ gibi bakıp garipsiyorsunuz. Kornalara, ani firenlere alışmışız.

-Sosyal ağlarda gezinirken kısıntı yok. Yasaklara alışmışız.

-Gerekmediği sürece konuşan yok. Gürültüye alışmışız.

-Yağmur yok, kar yok. Dört mevsime alışmışız.

-Sistem var, düzen var ama ada ülkesi insanları kafa olarak rahat. Biz zaten aksiliğe, beklemeye ve son dakika gollerine alışmışız.