ufaklıktaki utandıran laflar...

6-7 yaşlarımdaydım sanırım. Aniden garip laflar edebiliyordum. Şu an düşününce hatırlayıp utandığım olaylar var. Şimdi olsa asla söyleyemeyeceğim şeyleri söylemişim. Ufaklık işte...


Bir yılbaşı gecesiydi. O zamanlar İstanbul'da oturmuyorduk ve yeni yıla İstanbul'da bir akraba evinde eş-dostla girecektik. İstanbul'a anneanneme kalmaya gelmiştik. Neşeli yılbaşı gecesi sona erdiğinde herkes evlerine dağılıyordu. Biz de anneanneme gidecektik doğal olarak... Kendi evimiz tadilattaydı ve biz uzun zamandır anneannemde kalıyorduk. Akrabamız ısrar etti. "aa rahatyazar ve anneannesi burada kalsın!" dedi. Annem ve babam gerek olmadığını düşünüyordu. Ben o evde de rahat değildim ve gece sonunda halim kalmamıştı. Annem ve babam hazırlanmış çıkmak için beklerken, ben onları utandıran bir laf ettim:
" Gitsin annemler ben gitmiyorum. Hem uzun zamandır yalnız kalmadılar. Başbaşa romantik bir gece geçirsinler!"


Benim o lafım üzerine ikisinin de suratı kızardı, bozardı. Bazı akrabalar tebessüm etti... Neyse işte o gece ben ve anneannem akrabamızda kaldık. Annemle babam anneannemde yalnız-başbaşa geçirdiler geceyi. O anki hallerini unutamam nasıl bir laf ettiysem çocukluk işte. Sayemde güzel bir gece geçirdiler bence:)) Yeni yıla başbaşa girmiş oldular. O sene gerçekten çok rahatsızdılar. Aylarca anneannemde yaşamak zorundaydık. Ana da olsa olmuyor, herkesin bir düzeni var sonra zaten ayrı eve kiraya çıkmıştık. Sarfettiğim cümle, geceye damgasını vurmuştu. O yaşta bir çocuğun ağzından öyle bir laf çıkması garipti tabi...

Bir yaz akşamıydı. Tanıdıklarla yenen akşam yemeğinde soframıza davetsiz bir misafir katıldı. Bu misafir sitemizdeki marketin sahibiydi. Annem yemekleri getirmişti ama halen mutfakta oyalanıyordu. O zamanki tabirimle "bakkal amca" balkon demirlerine yaslandı ve sofraya bakarak: "Ooo bak ne hamarat annen var. Gene muhteşem yemekler hazırlamış, annenin kıymetini bil." Masada babam da vardı ama adam daha devam ediyor iltifata, neredeyse anneme kur yapacak. Ben sonunda dedim: "Bu kadar lafı o yokken söylüyorsun, devamını annem gelince onun yüzüne söyle istersen..." Derin bir sessizlik oldu adam birşeyler daha söyledi gitti. Dakikalar sonra annem masaya oturdu. O kadar çok utanmış ki zaten benim o lafım yüzünden içeride özellikle oyalanmış masaya gelmemek için. Sonradan düşününce ben de utandım.
Çocukluk işte. Bu iki olay, ufaklıkta düşünmeden söylenen ani lafların insanları utandırabileceğine iyi örnek...