20 Temmuz 2011 Çarşamba

Bir kafede onu bekliyordum...

   
   Bir kafede onu bekliyordum. Ama o gecikmişti, sadece 1 dakika. O kadar da önemli değil. 
Birinci aşama:
Onun geç kalmasını sevmektir. Bu onu daha insani yapar. Çekiciliğini arttırır.
İkinci aşama: 
Ajandamı kontrol ederim. Kendimi sorgularım filan. Belki de benim bir yanlışım vardır. Kafamda senaryolar yazarım. Kendimi başka bir kafeye geç kalmışım gibi hayal ederim. Şöyle bir etrafıma bakarım. Doğru yerdeyimdir işte. 32 dakika geçmiştir. 
Üçüncü aşama: 
Kendi kendime “beklemenin sorun olmadığını” söylerim. Kendime meşgaleler bulurum. Bir şeyler okurum. Okur gibi yaparım aslında. Ama hep aynı paragraftayımdır. Lavaboya giderim. Sipariş veririm.
Şimdi ondan nefret ediyorum işte. Kafamın içinde ona hakaretler yağdırırım. Kafeye geldiği anda söylenecek güzel sözler bulmaya çalışırım.
39 dakika geçmiştir. Ve o gelir... 
Nefes nefese. Hala güzel. Trafik kötüymüş. Evet. Ben de onu mazur görürüm derim ki, “Bu kadar geç kalman tabii ki olağan. Çünkü..."
Çünkü ben zayıf biriyim ve eğer birine çok fazla değer vermişsem benim için o daima haklıdır.

 

2 Yorum

  1. ehehe öz eleştirinin böyle güzeli:) Bu zayıflık sadece sana has değil ve bunu bilmek insanı rahatlatıyo ve rahat bi yazar yapıyo di mi:)

    YanıtlaSil
  2. Sabırlıymışsın ben olsam çıldırmıştım :))

    YanıtlaSil

Bu yazım hakkında sen de bir yorum yaz, rahatla!

 

FACEBOOK

Blogger Tips and TricksLatest Tips For BloggersBlogger Tricks
Bumerang - Yazarkafe
Follow Rahat Yazar

MESAJIN VAR MI?

Ad

E-posta *

Mesaj *

Translate

Instagram

ÜYE OL

Mail adresini yaz, en güncel haberler, yeni yazılar anında e-postana gelsin!:

© Rahat Yazar
Designed by GeCe
Released under Creative Commons 3.0 CC BY-NC 3.0