Askerlerden Öğrendiklerim

Şanlıurfa-Suriye sınırına yakın köy yolları (Suruç)

Aylarca Suriye sınırında komutan (asteğmen) olarak görev yaptım. Burada yüzeysel olarak detaya inmeden yazıyorum ama yaşanacak en büyük maceraydı benim için.

Askerlerin komutan olarak beni sayması için onlarla çok diyaloga girmemem ya da onlarla beraber oturmamam için başlangıçta çok uyarı aldım. Her yeni gelene bu yapılıyor. Üst komutanlar yeni olduğum için haliyle çok nasihatte bulundular bana.

Yazarlık yönüm nedeniyle  insanların hikayelerini dinlemeyi severim. Öyle olmasa kendi hikayemi anlattığım bir blogum olmazdı zaten.

Başlangıçta askerlere isim-memleket sorarak tanışırken, sonraları hikayelerini de öğrendim.

Herkesin bir hikayesi var.

Ailevi problemler

Yeni evli bir asker ‘Bizim hanım evdekilerle kavga etmiş. Acilen izne çıkmam lazım!’ Diye bana gelebiliyordu. Ya da eşi doğum yapacağı için izne çıkan da çoktu. Çoğu 1994 doğumlu askerlerin arasında yaşça büyük olanlar da vardı.

Askerde yüzük fırlatanlar

Çoğu askere gelmeden önce sözlenmiş. Kimisi acele etmiş direkt nikahı yapıp gelmiş. Bazısı sözlenmeyi düşünürken, askerdeyken aniden ayrılabiliyor. Nöbet yerinde sözlüsüne sinirlendiği için yüzüğünü fırlatan bir asker duymuştum. Sınır bölgesi olduğu için telefon kullanmak yasaktı. Askerlerin en çok konuştuğu konular; şafak (kalan gün hesabı) ve telefon ihtiyacı. O kadar çok telefon muhabbeti dönüyor ki hayatın anlamını sorsak ‘telefon’ derler.

Eğitim durumu

Askerler arasında lise mezunu olanlar çavuş olarak bir üst rütbeli muamelesi görüyor. Çoğu ortaokul mezunu. Diyarbakırlı bir asker anlatmıştı. Onların yaşadığı yerde 20 yaşını geçen bir kızın evlenmesi zormuş ve bir kız en fazla 13 yaşına kadar okula yollanıyormuş. Bana bunu anlatan er 25 yaşındaydı ve eşi dışarda doğum için gün sayıyordu. Yıl 2015 ama hala eski gelenekler sürüyor.

Mürşitpınar Kendirli Köyü

Madde kullanımı

Komutan olduğum için birliğe yeni katılan askerlerin formlarını, danışmanlık dosyalarını dolduruyordum. İçlerinden biri bana daha elime kalemi yeni almışken ‘bonzai kullanıyorum ona göre haberin olsun’ demişti. Ben de cevap olarak ‘İyi bari halen yaşıyorsun ölebilirdin. Artık burası o tarz maddeleri bırakıp unutman için vesile olur’ demiştim.

İlginç meslekler

Hem görevi devraldığım bir komutanın, hem de kısa dönem askerlerden birinin sivildeki mesleği gardiyanlıktı. Yalnızca filmlerde gördüğümüz hapishane ortamı hakkında onlara sorular sordum. Her suçlunun üzerinde bilgisinin yer aldığı kimlik kartları varmış. Suçlular, suç durumlarına yada cinsel kimliklerine göre ayrı hücrelerde tutuluyormuş. Translar, eşcinseller yada onlar arasında partner olanlar varsa kaldıkları yer ayrı oluyormuş. Zor bir meslek. Gardiyanlar arasında suçlulardan laf yiyen yada tehdit alanlar oluyor. Sınırda ve savaş bölgesinde olduğumuz için biz de uzun süre şehre inemedik, olduğumuz yerden dışarı çıkamadık. Bu yüzden benim de ‘hapishaneye düşmüş kadar oldum’ diye söylendiğim ve sıkıldığım anlar oluyordu.

Şafak hesabı

Plakalara düşünce az gün kaldığı için sevinilir.

Erler kendi aralarında 200 günden düşenin atletini yırtıyor.

100’den düşeni de ıslatıyorlar.

Bu muhabbeti yapmamak için çok kastım ama elimde değildi az gün kalınca ister istemez sayıyorsunuz.

Bir asker uğurlanırken, diğerleri hemen bir pantolonun palaska kemerini çıkarıp giden arkadaşına vuruyor. Bu da erlerin uğurlama töreni. Yaşamayan anlamaz. Tezkere aldıktan sonra veda etmeye gelen her er beni duygulandırmıştır. Aynısını veda ederken ben de komutan olarak yaşadım.